Biorąc do ręki powieść Magdaleny Tulli ; Szum ; nie sądziłam że będę miała do czynienia z osobistymi wspomnieniami, które przeniosły mnie w daleką przeszłość do czasów PRL -u, społecznego napiętnowania, publicznej chłosty, mam wrażenie że cofnęłam się wiekami po to by stać się tą małą dziewczynką o której pisała narratorka, wychowanka matki, ciotki, nauczycielki, z wrzucanymi do ust słowami pogardy które niosły ogólne pośmiewisko, jak klasa która szydziła, nauczycielka która za wsparcie miała krytykę, ciotka dla której była obiektem innej galaktyki, nie koniecznie pałająca fascynacją, dosłowna - ciocia dobra rada, która służyła gestem, słowem, ciesząc się w środku że to nie ona ma ; skaranie boskie z tym dzieckiem ; dla matki nie wystarczająca, jedyny wyrzut sumienia które obciążała opowieściami jak z kosmosu, nierealnymi wywołując w dziewczynce zdezorientowanie
. Czytając tę książkę wbiłam się emocjami w buty tego dziecka i poczułam jak bardzo jej było ciężko stanąć lub choćby spróbować stanąć na wysokości zadania by każdemu się przypodobać. Nie dawno mignął mi cytat, ni to myśl osoby o której wiem że anonimowa, ale słowa użyte są równoznaczne do lat z przeszłości, dalekiej ciemnej komuny co do dzisiejszych realiów: ''Uwierz w swoją dobrą przyszłość. Nie, że wszystko będzie się zawsze układało ( bo nie będzie ), ale że ty sobie wszystko poukładasz, niezależnie od tego, co będzie.'' Odwaga, która pozwala iść na przód, zaakceptować to czego zmienić nie potrafimy, autorka pokazała wiele trudów które znosiło dziecko, brak tolerancji ze strony rówieśników, akceptacji która budowała w niej niską samoocenę, brak zrozumienia, rozmowy, toksyczna relacja jej z matką, ukształtowało kobietę słabą, kruchą, samotną, od której oczekiwano że będzie zawsze uszczęśliwiać innych nie siebie. A czy inni sprostali choćby próbie czasu, czy ktoś się zdobył by ją chociaż wysłuchać. Powieść jest trudną opowieścią dojrzałej kobiety, wierzę że ma prawo mieć pretensje, czuć takie a nie inne emocje, obrzydzenie, wstręt, ale znajduję miejsce na wybaczenie, to osobiste zapiski które mogą autorce przynieść ulgę, terapeutyczne oczyszczanie się z toksyn, złych myśli, to jak odbierzecie tę powieść wszystko zależy od was.
. Czytając tę książkę wbiłam się emocjami w buty tego dziecka i poczułam jak bardzo jej było ciężko stanąć lub choćby spróbować stanąć na wysokości zadania by każdemu się przypodobać. Nie dawno mignął mi cytat, ni to myśl osoby o której wiem że anonimowa, ale słowa użyte są równoznaczne do lat z przeszłości, dalekiej ciemnej komuny co do dzisiejszych realiów: ''Uwierz w swoją dobrą przyszłość. Nie, że wszystko będzie się zawsze układało ( bo nie będzie ), ale że ty sobie wszystko poukładasz, niezależnie od tego, co będzie.'' Odwaga, która pozwala iść na przód, zaakceptować to czego zmienić nie potrafimy, autorka pokazała wiele trudów które znosiło dziecko, brak tolerancji ze strony rówieśników, akceptacji która budowała w niej niską samoocenę, brak zrozumienia, rozmowy, toksyczna relacja jej z matką, ukształtowało kobietę słabą, kruchą, samotną, od której oczekiwano że będzie zawsze uszczęśliwiać innych nie siebie. A czy inni sprostali choćby próbie czasu, czy ktoś się zdobył by ją chociaż wysłuchać. Powieść jest trudną opowieścią dojrzałej kobiety, wierzę że ma prawo mieć pretensje, czuć takie a nie inne emocje, obrzydzenie, wstręt, ale znajduję miejsce na wybaczenie, to osobiste zapiski które mogą autorce przynieść ulgę, terapeutyczne oczyszczanie się z toksyn, złych myśli, to jak odbierzecie tę powieść wszystko zależy od was.
Wydawnictwo: Proza Pl.
Komentarze
Prześlij komentarz